Psychoterapia psychodynamiczna

Metoda psychoterapii psychodynamicznej została stworzona w oparciu o szereg koncepcji psychoanalitycznych oraz dorobek współczesnej psychiatrii. Podstawowym pojęciem charakterystycznym dla powyższego nurtu jest pojęcie nieświadomości, a proces psychoterapii skoncentrowany jest na dostarczeniu pacjentowi wglądu, czyli nowego rozumienia świata jego przeżyć oraz rzeczywistości zewnętrznej. Proces ten odbywa się w relacji z terapeutą, a ów relacja terapeutyczna daje możliwość przeżycia szczególnego doświadczenia interpersonalnego, które stanowi wstęp do zmiany w zakresie funkcjonowania danej osoby.
Nieuświadomione pragnienia, potrzeby, mechanizmy działania oraz sposoby interpretacji relacji społecznych, wewnętrzne konflikty, a także uwewnętrznione reprezentacje siebie w relacji do bliskich determinują często postępowanie każdego z nas. Poprzez wspólny wysiłek terapeuty i pacjenta w relacji terapeutycznej możliwe jest pogłębienie rozumienia siebie co przekłada się bezpośrednio na polepszenie samokontroli oraz wzmocnienie autonomii. Model psychoterapii psychodynamicznej w dużej mierze opiera się na analizie relacji terapeutycznej, która jest niczym innym jak rozwijającą się więzią pomiędzy pacjentem a terapeutą. W trakcie sesji pacjenci zachęcani są do swobodnego wyrażania swoich myśli, odczuć, wyobrażeń, fantazji czy skojarzeń. Terapeuta natomiast stara się jak najuważniej słuchać treści wnoszonych na spotkanie w celu zaproponowania hipotez na temat życia psychicznego danej osoby integrując ów materiał z danymi biograficznymi oraz dynamiką kształtującej się relacji terapeutycznej. W procesie psychoterapii psychodynamicznej szczególną rolę przypisujemy pojęciu przeniesienia, czyli nieświadomemu procesowi kierowania do osób z otoczenia pacjenta, a także terapeuty, odczuć, oczekiwań czy postaw jakie dana osoba doświadczała wobec ważnych figur z życia w przeszłości.